អ្នកភូមិវេចបាយទៅបង់ត្រីតពីដូនតាតាមប្រពៃណីបុរាណ តែឆ្នាំនេះមិនសូវបានផល
ការចេញរកត្រីដោយប្រើឧបករណ៍សំណាញ់របស់អ្នកភូមិនៅឃុំគោកឃុំ ស្រុកថ្មគោល ខេត្តបាត់ដំបងគឺជាទំនៀមទម្លាប់តជំនាន់ដែលបន្សល់ទុកតាំងពីសម័យដើមរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ ក៏ពុំទាន់បាត់បង់នៅឡើយខណះដល់រដូវកាលម្តងៗក្រុមអ្នកភូមិតែងតែវេចបាយម្ហូប នាំគ្នាទៅបង់សំណាញ់នៅតាមទីកន្លែងតាមទម្លាប់រាល់ឆ្នាំ។ ទីកន្លែងដែលអ្នកភូមិទៅបង់នោះគឺជាប្រឡាយលេខ២ក្នុងឃុំគោកឃ្មុំស្រុកថ្មគោល ដែលទីកន្លែងនេះឲ្យតែដល់រដូវកាល ពលរដ្ឋសប្បាយចិត្តក្នុងការបង់បានត្រីច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ កាលពីថ្ងៃទី ១ នៃរដូវកាលដែលអ្នកភូមិចេញទៅបង់ត្រីពីថ្ងៃទី១៥ ខែតុលា រហូតមកដល់ថ្ងៃទី១៧ ខែតុលា ហាក់មិនបានផលដូចឆ្នាំមុនៗគឺមិនមានត្រីឡើងនៅឡើយ។ អ្នកស្រុកខ្លះក៏នៅបន្តបង់ហើយអ្នកខ្លះក៏រង់ចាំឲ្យមានត្រីឡើងសិនទើបបន្តចុះទៅបង់ទៀត។ ពលរដ្ឋលើកឡើងថា ការបង់មិនបានត្រីច្រើននៅឆ្នាំនេះ ដោយសារត្រីក្នុងបឹងទន្លេសាបបានថយចុះគួរឲ្យកត់សម្គាល់ គួបផ្សំបទល្មើសនេសាទនៅតែកើតឡើង។ ជុំវិញការលើកឡើងនេះលោក ជួង សុភា នាយខ័ណ្ឌរដ្ឋបាលជលផលខេត្តបាត់ដំបងបានពន្យល់ថា សម្រាប់បងប្អូនដែលចេញទៅបង់ចាប់ពីថ្ងៃទី ១៥ ខែតុលា មិនទាន់មានត្រីច្រើន ព្រោះជាពេលដែលត្រីមិនទាន់ឡើង គឺចាប់ពី៧-៨កើត ទើបសម្បូរត្រីឡើង រហូតដល់ថ្ងៃ១-២រោជ ទើបស្បើយទៅវិញ។ បើសិនជាដល់ថ្ងៃខាងលើនេះ បង់មិនសូវបានទៀត លោកបានលើកឡើងមកពីកត្តា ២ ក្នុងនោះមាន ទី១ បង្កមកពីប្រភពដែលរកនោះនៅជាប់ដីស្រែ ហើយកសិករប្រើប្រាស់ជីគីមីច្រើនធ្វើឲ្យត្រីខ្លះងាប់ហើយខ្លះក៏បន្លាស់ទីឈប់ចូលទៅកាន់ទីតាំងនោះទៀត និងកត្តាទី២ បង្កឡើងដោយអ្នកភូមិមួយចំនួននៅតែបន្តលួចដើរឆក់ពេលយប់ ធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់ ត្រីផ្សេងត្រូវឆក់ងាប់ ឬប្រើស្បៃចាប់យកទាំងត្រីតូចធំគ្មានសល់។ ពពួកត្រីផ្សេងក៏ឈប់ចូលទីតាំងនោះធ្វើឲ្យអ្នកភូមិដែលរកតាមរយះបង់សំណាញ់បង់លែងបាន។ ជាមួយគ្នានេះ មន្រ្តីជនផលរូបនេះក៏លើកឡើងការថយចុះនៃកំណើនត្រីក្នុងបឹងទន្លេសាប ក៏ប៉ះពាល់នាំឲ្យថយចុះតិចតួចដែរក្នុងឆ្នាំនេះ។ មន្ត្រីដដែលបន្តថា ការរកត្រីរបស់អ្នកភូមិតាមទំនៀមទម្លាប់ជាប្រពៃណី “បង់សំណាញ់” គឺជាទម្លាប់ដ៏ប្រសើរបស់ដូនតាមិនបង្កឲ្យវិនាសពូជត្រីចម្រុះសម្រាប់រយះពេលវែងឆ្ងាយទៅមុខទៀត។ លោកបានបង្ហាញពីឧបករណ៍សំណាញ់មាន ២ ប្រភេទ ដែលអ្នកស្រុកប្រើប្រាស់ដល់សព្វថ្ងៃនោះគឺទី១ សំណាញ់សម្រាប់បង់អូសទាញយកត្រី និងទី ២ សំណាញ់បង់សម្រាប់ “ទ្រាប” មាន័យថា បង់ហើយមិនអូសទេគឺចុះរាវរក ត្រី ឬច្រមុជទឹករាវ ចាប់ពីក្នុងសំណាញ់តែម្តង។ ឧបករណ៍បែបនេះមិនបង្កឲ្យហិនហោចពូជត្រី ដូចឧបករណ៍កែច្នៃសម័យនេះទេ ដែលបង្កឲ្យត្រីចម្រុះគ្រប់ប្រភេទមិនអាចរួចខ្លួនរាប់ចាប់តាំងពីកូនត្រីតូចៗឡើងទៅត្រូវជាប់ក្នុងស្បៃទាំងអស់ ទើបរដ្ឋបង្កើតច្បាប់ដើម្បីគ្រប់គ្រងឧបករណ៍ទាំងនោះ ក្នុងគោលបំណងអភិរក្សពូជត្រីចម្រុះឲ្យបាននៅគង់វង់សម្បូរបែបសម្រាប់បម្រើដល់សង្គមជាតិទាំងមូល។ សម្រួលដោយ ទៀង បុណ្ណរី
