ពលរដ្ឋជាង ២០០ គ្រួសារប្តូរពីអ្នកកាប់ឈើមកធ្វើកសិកម្ម បានផលឈ្មួញមកទិញដល់កន្លែង
គ្រួសារក្រីក្រជាង ២០០ គ្រួសារដែលធ្លាប់ពឹងអាស្រ័យលើកាប់ឈើនិងធ្វើកសិកម្មពនេចរ បានផ្លាស់មករស់នៅក្នុងសហគមន៍សុវណ្ណាបៃតងដោយប្រកបរបរកសិកម្មចិញ្ចឹមជីវិត។ ជាង ២០ ឆ្នាំមកនេះ ពលរដ្ឋក្រីក្ររាប់រយគ្រួសារដែលបានមករស់នៅក្នុងសហគមន៍សុវណ្ណាបៃតង មានទីតាំងស្ថិតនៅភូមិកណ្តោល ស្រុកបុទុមសាគរ ខេត្តកោះកុង ដោយទទួលបានការបែងចែកដីធ្លី និងការគាំទ្រដល់ជីវភាពរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ។ លោក អាត់ ណុច ប្រធានសហគមន៍សុវណ្ណាបៃតងបានឲ្យដឹងថា សហគមន៍សុវណ្ណាបៃតងដំណើរការដោយមានជំនួយឧបត្ថម្ភពីអង្គការជំនួយសត្វព្រៃ WildAid។ ក្នុងរយៈពេលជាង ២០ ឆ្នាំគោលដៅបង្កើតសហគមន៍សុវណ្ណាបៃតង ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ពលរដ្ឋបោះបង់ពីការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើតាមរយៈការធ្វើកសិកម្មពនេរចរ ងាកមកធ្វើកសិកម្មអចិន្រ្តៃដើម្បីការពារការបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុ។ លោក អាត់ ណុច បន្តថា បើប្រៀបធៀបពីមុនមកដល់បច្ចុប្បន្នខុសគ្នាឆ្ងាយ។ ពីមុនប្រជាជនរស់នៅពឹងផ្អែកលើការរុករកធនធានព្រៃឈើរកមួយថ្ងៃហូបមួយថ្ងៃ។ ជីវភាពពលរដ្ឋក៏មិនប្រសើរ ដោយពួកគាត់រស់នៅតាមជ្រលងភ្នំ តំបន់ដាច់ស្រយាល ខ្វះខាតហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធរស់នៅ ដូចជាសាលារៀន ផ្លូវថ្នល់ និងសេវាសុខភាព។ «ពេលបង្កើតសហគមន៍សុវណ្ណាបៃរង សហគមន៍ជ្រើសរើសពលរដ្ឋស្ម័គ្រចិត្តមករស់នៅ ដោយផ្តល់ដីលំនៅដ្ឋាន និងផ្តល់ចំណេះដឹងកសិកម្ម។ ពីមុនដែលពួកគាត់ត្រូវចូលព្រៃកាប់ឈើធ្វើកសិកម្ម ដីក៏គ្មានកម្មសិទ្ធិ និងរងបញ្ហាផ្លូវច្បាប់ទៀតផង»។ លោកអះអាងថា តាមការប៉ាន់ស្មានរបស់លោក មួយគ្រួសារកាប់ព្រៃឈើមួយឆ្នាំប្រហែល ១ ហិកតា ទៅ ២ ហិកតា។ ការធ្វើកសិកម្មពនេចរនេះបានបំផ្លាញព្រៃឈើទាំងជីវភាពមិនប្រសើរ ព្រៃឈើនិងសត្វព្រៃក៏បាត់បង់ តែមករស់នៅក្នុងសហគមន៍បានផ្លាស់ប្តូរ។ លោកបន្តថា ពួកគាត់មករស់នៅទីនេះទទួលបានដី ១ ហិកតា កន្លះក្នុងមួយគ្រួសារ និងទទួលការបណ្តុះបណ្តាលបច្ចេកទេសកសិកម្មសម្រាប់ទ្រង់ទ្រង់ដល់ការរស់នៅ។ ពលរដ្ឋនៅតំបន់ក្នុងខេត្តកោះកុងដូចជាជីផាត ច្រើនជាអ្នកធ្វើចម្ការពនាចរ ឬរកម្ហូបពីព្រៃ។ ពេលយើងបង្កើតសហគមន៍ ពួកគាត់សប្បាយចិត្តនិងចូលរួមសហការ។ សហគមន៍សុវណ្ណាបៃតងដែលគ្របដណ្តប់លើផ្ទៃដីសរុប ៣៣០០ ហិកតា នៅក្នុងសហគមន៍មានមណ្ឌលសុខភាព មានសាលារៀនងាយស្រួលសម្រាប់ពលរដ្ឋក្នុងសហគមន៍បញ្ជូនកូនចៅទៅរៀន។ លោក អាត់ ណុច បានបន្តថា ការរស់នៅក្នុងសហគមន៍ ពួកគាត់ត្រូវផ្តិតមេដៃព្រមព្រៀងជាមួយសហគមន៍ឈប់បរបាញ់សត្វ ឈប់ធ្វើចម្ការពនេចរ។ អ្វីច្បាប់ហាមឃាត់គាត់ឈប់ គាត់បង្វិលធ្វើកសិកម្មអចិន្រ្តៃ។ ក្រៅពីធ្វើចម្ការ គាត់អាចប្រកបរបរផ្សេងៗដូចជាំសំណង់ នេសាទ ឬអ្វីដែលអាចរកបានដោយស្របច្បាប់។ ស្រ្តី យី កំណាប់ ក្នុងវ័យ ៣៥ ឆ្នាំ ខណៈកំពុងដាំដុះដំណាំម្ទេស ត្រប់ ត្រលាច សណ្តែក លើផ្ទៃដីជាង ១ ហិកតាប្រាប់ថា មុនឆ្នាំ ២០០៣ គាត់តែងតែចូលកាប់ព្រៃធ្វើចម្ការ និងរកអនុផលព្រៃឈើដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ ពេលមករស់នៅក្នុងសហគមន៍ គាត់ទទួលបានដី សហគមន៍បានជួយសង់ផ្ទះ មានសេវាសុខាភិបាល និងសាលារៀននៅជិតផ្ទះ។ ស្រ្តីរូបនេះប្រាប់ថា កាប់រានព្រៃពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយប្រឈមបញ្ហាផ្សេងៗ។ តែមករស់នៅជាមួយសហគមន៍បានផ្តល់ការគាំទ្រដល់ជីវភាពឲ្យប្រសើរជាងមុន។ អ្នកស្រី ខាន់ គុនណាវ ដែលទទួលបានដីជាង ១ ហិកតា សម្រាប់សង់ផ្ទះ និងដាំដំណាំផ្សេងៗ។ ស្រ្តីរូបនេះពីមុនក៏អ្នកកាប់ឈើធ្វើចម្ការពនេចរ ចំណូលស្ថិតស្ថេរ ជីវភាពនៅតែខ្វះខាត និងប្រឈមមុខអាជ្ញាធរថែមទៀត។ ស្រ្តីរូបនេះមករស់នៅតាមឪពុកម្តាយ និងបានបំបែកគ្រួសារថ្មី ទទួលបានការចែកដី និងជួយបច្ចេកទេសដាំដុះបន្លែ។ ស្រ្តីកូន ៣ រូបនេះបន្តថា ដោយសារមានការជួយគាំទ្រគ្រប់បែបយ៉ាង អ្នកស្រីនឹងបន្តរស់នៅតកូនតចៅបន្តទៀត។ ពីមុនការដាំដំណាំផ្សេងៗរបស់ពលរដ្ឋអនុវត្តតាមគោលការណ៍សហគមន៍។ ឥលូវនេះ ពួកគាត់អាចដាំឯករាជ្យ អាចដាំដំណាំណាក៏បាន តាមតែទីផ្សារត្រូវការងាយស្រួលលក់។ បន្ថែមពីនេះបច្ចុប្បន្នក៏មានឈ្មួយកណ្តាលមកទិញដល់ទីតាំងផងដែរ។ ប្រធានសហគមន៍សុវណ្ណាបៃបង លោក អាត់ ណុច បានបន្តថា គម្រោងបានជំនួយពី WildAid បានបញ្ចប់ តែអង្គការនៅគាំទ្រលើកិច្ចការមួយចំនួន។ ទាក់ទងពលរដ្ឋនៅក្នុងសហគមន៍នេះ លោក អាត់ ណុច ក៏មើលឃើញការប្រឈម ដោយសារកំណើនពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងសហគមន៍ កើនកូនកើនចៅកាន់តែច្រើន ត្រូវស្នើរដ្ឋាភិបាលដីលំនៅឋានបន្ថែមសម្រាប់ការរស់នៅ។ ជាមួយគ្នានេះក្នុងសហគមន៍មិនមានតំបន់ទេសចរណ៍ តែដើម្បីសហគមន៍មាននិរន្តភាពយូរអង្វែងបានបង្កើតចម្ការហូបផ្លែមានដាំទូរេន សាវម៉ាវ លើផ្ទៃដីសរុបជាង ២០ ហិកតា។ ចំណូលមួយផ្នែកសម្រាប់បុគ្គលិកបម្រើការងារ និងប្រើប្រាស់ក្នុងសហគមន៍។ ទាក់ទងដំណើការរបស់សហគមន៍ ក៏ទទួលបានការគាំទ្រពីរដ្ឋាភិបាលដូចជាការសាងសង់ផ្លូវ និងអណ្ដូងទឹកជាដើម។ សហគមន៍សុវណ្ណាបៃតងដែលបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ ២០០៣ បច្ចុប្បន្នបានរៀបចំជាភូមិរដ្ឋបាល ដែលទទួលស្គាល់ពីអាជ្ញាធរនៅឆ្នាំ ២០១៣៕ សម្រួលដោយ ទៀង បុណ្ណរី
